از دست رفتن يك‌ ميليون و ۴۰۰ هزار سال عمر

به گزارش ايواره ، اين روزنامه شهرنشين وي نوشت: “ارتفاعات مرگبار جولان در كشور باعث كند شدن تيغ ​​تيغ ديگر قاتل حرفه اي ايراني ، يعني تصادفات نشده است. آمارهاي رسمي نشان مي دهد كه با وجود گسترش تاج و با وجود محدوديت هاي مختلف ترافيكي در كشور ، ميزان مرگ و مير ايرانيان بر اثر حوادث رانندگي كاهش چشمگيري نداشته است ؛ حوادثي كه اگرچه اين روزها در سايه همه گيري كرونا مشاهده نمي شود ، اما عواقبي دارد كه مي تواند منجر به آسيب هاي رواني ، اقتصادي و اجتماعي گسترده در كشور شود.

يك ديدگاه كاملاً آماري در مورد حوادث رانندگي نوعي محدوديت است ، يا به عبارت بهتر ناديده گرفتن پيامدهاي مختلف اين حوادث است. گسترش اين ديدگاه در ايران در عمل منجر به غفلت از آسيب هاي رواني ، اقتصادي و اجتماعي ناشي از تصادفات شده و تأثير بلندمدت اين رويدادها بر كيفيت زندگي قربانيان را تحت الشعاع قرار داده است. اگر پيامدهاي مختلف حوادث رانندگي از جنبه هاي مختلف بهداشتي ، درماني ، اقتصادي و اجتماعي در يك سيستم و اندازه گيري دقيق و هزينه هاي تصادف پولي و حتي غير پولي شود ، سياست گذاران مي توانند براي كاهش حوادث برنامه ريزي و تصميم جدي تري بگيرند.

براي آشنايي با ابعاد وضعيت ايران از نظر پيامدها و هزينه هاي مادي و غير مادي ناشي از حوادث رانندگي ، با همايون صادقي بازرگاني ، رئيس مركز تحقيقات پيشگيري از حوادث جاده اي گفتگو كرديم. او به شاخصي به نام DALY اشاره مي كند كه معياري براي تأثير نحوه زندگي و كيفيت زندگي تحت تأثير بيماري يا آسيب است كه در مقياس صفر (بدون معلوليت) تا يك (مرگ) محاسبه مي شود.

صادقي بازرگاني در گفت وگو با همشهري در مورد وضعيت ايران در اين شاخص گفت: «اگر بخواهيم همه صدمات ناشي از حوادث رانندگي مانند آسيب نخاعي يا انواع معلوليت ها مانند قطع انگشتان دست ، بينايي ، ضربه مغزي و شناختي اختلال عملكرد و … اجازه دهيد با هم اندازه گيري كنيم ، به شاخصي به نام بار آسيب مي رسيم. مطالعه اي كه توسط سازمان بهداشت جهاني در اين زمينه حمايت شده است ، كه در آن شاخص DALY سال هاي مفقود شدن عمر و سالهايي را كه افراد داراي معلوليت در آن اندازه گيري مي كنند ، اندازه گيري مي كند. زنده.

از دست دادن يك ميليون و 400 هزار سال عمر

طبق آماري كه رئيس مركز تحقيقات پيشگيري از حوادث جاده اي براي تعداد ايرانياني كه در تصادفات رانندگي جان خود را از دست داده اند ارائه مي شود ، سالانه بيش از 1.4 ميليون سال عمر در ايران بر اثر حوادث از دست مي رود. بنابراين ، اگر 84 ميليون نفر از ساكنان ايران را بر 100000 نفر تقسيم كنيم و آن را در 1700 سال ضرب كنيم ، اين عدد فرد به دست مي آيد.

تركيه 2.5 برابر ايران بهتر است

همايون صادقي ، تاجري كه آمار ترافيك بين ايران و تركيه را مقايسه مي كند ، مي گويد: “تجزيه و تحليل آمار حوادث رانندگي در ايران در سال هاي اخير نشان مي دهد كه به طور متوسط ​​سالانه 17000 نفر بر اثر حوادث رانندگي جان خود را از دست مي دهند.” به عبارت ديگر ، سالانه 20 نفر در هر 100000 نفر در تصادفات رانندگي در ايران جان خود را از دست مي دهند ، اما اين تعداد در تركيه به ازاي هر 100000 نفر 7 نفر است. به عبارت ديگر ، تركيه از نظر مرگ و مير ناشي از حوادث رانندگي 2.5 برابر ايران بهتر است. با توجه به اينكه شاخص هاي بهداشت و درمان در ايران و تركيه به يكديگر نزديك هستند ، بنابراين براي يافتن علت اصلي اين تغيير در آمار حوادث رانندگي ، بايد به دنبال متغيرهاي ديگري باشيم كه بر وخامت اين حوادث تأثير مي گذارد. اگر بخواهيم تعداد مرگ و ميرهاي ناشي از حوادث رانندگي در دقيقه را بررسي كنيم ، در 5 سال گذشته ، هر نيم ساعت يك نفر در ايران بر اثر حوادث رانندگي جان خود را از دست مي دهد. “

اين تصادف علت نيمي از آسيب هاي نخاعي در ايران است

اما ميزان صدمات ناشي از تصادفات رانندگي در ايران در مقايسه با جهان نشان مي دهد كه ايران موقعيت خوبي در اين شاخص ندارد؛ به گفته صادقي بازرگاني ، “به ازاي هر مورد مرگ در تصادفات رانندگي در جهان ، بين 15 تا 25 جراحت قابل توجه گزارش مي شود كه بين 20 تا 22 صدمه در ايران است.” به عبارت ديگر ، در ايران هر 1.5 دقيقه يك نفر به دليل حوادث رانندگي در بيمارستان بستري مي شود و حدود نيمي از همه ضايعات نخاعي و سكته هاي مغزي در ايران مربوط به آسيب هاي رانندگي است. بستري شدن در اثر حوادث رانندگي ، اگر منجر به مرگ نشود ، طولاني تر از ساير افرادي است كه به دلايل ديگر در بيمارستان بستري هستند. بنابراين ، بار جراحات بستري كه بر نظام پزشكي ايران تحميل مي شود ، بيشتر از ساير بيماري ها است ».

بر اساس گزارشات سازمان بهزيستي ، به طور متوسط ​​سالانه حدود 2500 نفر در ايران دچار ضايعات نخاعي مي شوند و بيش از 50 درصد آنها به دليل تصادفات جاده اي از اين وضعيت رنج مي برند. مصطفي سراج ، مديركل مراكز توانبخشي و مراقبتي سازمان بهزيستي گفت: “يا حادثه باعث صدمه به ستون فقرات يا جسمي (بدون احتساب هزينه درمان و بستري شدن در بيمارستان) – حداقل 4 ميليون و 500 هزار دلار در ماه مي شود.”

تصادف و تحميل هزينه هاي نجومي به خانواده

مديركل مراكز توانبخشي و مراقبت سازمان بهزيستي گفت: تحقيقات نشان مي دهد هزينه اقتصادي فردي كه از ضايعه نخاعي رنج مي برد تا پايان عمر بيش از 400 هزار دلار است. مطالعات انجام شده در ايران همچنين نشان مي دهد كه حداقل 4 ميليون و 500 هزار دلار در ماه فقط هزينه هاي مراقبت و توانبخشي فردي است كه از ضايعه نخاعي رنج مي برد ، كه اگر هزينه هاي درمان و بستري شدن را در نظر بگيريد ، اين رقم است. بالاتر خواهد بود وقتي شخصي تصادف مي كند ، علاوه بر تحميل هزينه هاي اقتصادي بسيار سنگين به سيستم مراقبت هاي بهداشتي و سلامت جامعه و خانواده ، يك مشكل جدي ديگر نيز وجود دارد و آن فروپاشي بسياري از خانواده ها است ، زيرا وقتي تقريباً تمام اعضاي خانواده رئيس تحت تأثير اين مشكل قرار مي گيرند و با مشكلات عاطفي ، رواني و رواني روبرو مي شوند. مسائلي مانند انحلال واحد خانواده ، عدم نگهداري سرپرست خانواده ، جبران خسارت عاطفي و غيره وجود دارد كه نمي توان معادل اقتصادي آنها را تعيين كرد. »

كاهش كيفيت زندگي در زنان

كاهش كيفيت زندگي پيامد ديگري است كه رئيس مركز تحقيقات پيشگيري از حوادث جاده اي از آن به عنوان عارضه تصادفات رانندگي ياد مي كند. او مي گويد: “اكثر مطالعات نشان مي دهد كه كيفيت زندگي افراد پس از تصادف رانندگي كاهش مي يابد.” از نظر جنسيت ، زنان به احتمال زياد با افت كيفيت زندگي روبرو مي شوند. افراد مسن ، افراد مبتلا به PTSD و افسردگي ، و همچنين افرادي كه دچار اندام تحتاني و آسيب هاي لگن هستند نيز احتمالاً از كيفيت پايين تري برخوردارند. هنگامي كه يك تصادف رانندگي جدي رخ مي دهد ، فشار اقتصادي شديدي وجود دارد ، خودرو خراب مي شود ، هزينه هاي سنگين درمان پزشكي خانواده را خراب مي كند و احتمال ناتواني افزايش مي يابد. “

تصادف طبقه اجتماعي افراد را تغيير مي دهد

صادقي بازرگاني در توضيح پيامدهاي اقتصادي تصادفات رانندگي در زندگي خانواده هاي ايراني مي گويد: “بررسي ها نشان مي دهد تصادفات رانندگي مي تواند طبقه اقتصادي افراد را يك قدم پايين بياورد. مطالعات تجربي ما نشان مي دهد كه يك سوم افراد داراي معلوليت سنگين در ترافيك تجربه قابل توجهي دارند. نرخ از دست دادن عملكرد ، كه مي تواند منجر به ناتواني شود. همچنين ، يك چهارم افراد حداقل 2 ماه شغل خود را از دست مي دهند و نمي توانند به كار خود بازگردند. مطالعات مختلف همچنين نشان مي دهد كه حدود 2 تا 7 درصد از درآمد ناخالص ملي ايران صرف ترافيك مي شود تصادفات. “البته به نظر مي رسد مطالعاتي كه 7 درصد را نشان مي دهند اشتباه است ، اما رقم 2.2 درصد تا حدي قطعي است كه عدد بسيار زيادي است.”

اختلال استرس يك بيماري شايع در بين قربانيان تصادف است

اولين نتيجه اي كه رئيس مركز تحقيقات پيشگيري از حوادث جاده اي ذكر كرد ، مسائل مربوط به سلامت رواني قربانيان تصادفات جاده اي و اطرافيان آنها است. همايون صادقي بازرگاني مي گويد: “آسيب هاي ناشي از ترافيك ويژگي خاصي دارد كه بسيار ناگهاني اتفاق مي افتد.” فردي كه با سرطان دست و پنجه نرم مي كند ، او و خانواده اش به مرور اين موضوع را مي پذيرند ، اما ناگهان تصادفات رانندگي استرس زيادي را براي فرد و اطرافيانش ايجاد مي كند. در تصادفات رانندگي ، دو يا چند نفر از اعضاي يك خانواده ممكن است از مشكلات جدي يا مرگ رنج ببرند كه اين امر بار رواني را تشديد مي كند. افسردگي و PTSD دو پيامد بسيار شايع تصادفات هستند. PTSD يك اختلال استرس پس از سانحه است كه مطالعات نشان داده است كه 6 تا 45 درصد افراد را پس از تصادف رانندگي تحت تاثير قرار مي دهد. “اين عارضه اغلب يك تا 10 ماه پس از يك حادثه رانندگي ظاهر مي شود.”

اما در ايران توجه به قربانيان قاچاق معمولاً فقط تا پايان بستري شدن در بيمارستان ادامه دارد و فرد مصدوم پس از ترخيص از بيمارستان مرخص مي شود. صادقي اذعان مي كند: “سيستم بهداشتي در ايران به شناسايي ، بررسي و درمان آثار رواني مجروحان پس از ترخيص از بيمارستان توجه كافي نمي كند.”

وي مي افزايد: “داده هاي اوليه از مطالعه ترافيك گروه فارسي نشان مي دهد كه به ازاي هر دو عابر پياده كه تصادف مي كنند و در بيمارستان بستري مي شوند ، يك نفر بايد به روانپزشك و روانشناس مراجعه كند و تا حدي دچار PTSD و افسردگي هستند. و حدود 20٪ از آنها دچار PTSD هستند. “” و آنها دچار افسردگي جدي مي شوند. “

انتهاي پيام