در سوگ ابوالقاسم برازجاني، استاد و پيشكسوت وكالت استان فارس

سالها عضويت در هيئت مديره و آموزش هزاران وكيل بخش كوچكي از خدمات يك استاد در جامعه حقوقي است.
در عزاداري استاد ابوالقاسم برازجاني كه شايستگي يك صنف و ستون صنف بود كه نور راه نور را روشن مي كرد و كلام او عشق به زندگي را القا مي كرد ، شمع حلقه اي كه جهان را روشن كرد. قلم و زبانم شرمنده است. آنها در عزاداري ، كلمات و عبارات شما در برابر عظمت بي نظير شما ، كه به وسعت بدن شما تحقير شده و ويژگي هاي بي نظير شما را توصيف مي كنند ، به من كمك مي كنند ، قلم در دست من با نام شما زنده بود و اكنون كرم آن در شما پژمرده شده است جدايي بدن او در دستان درمانده من مي لرزد. كريستال هاي اشك چشمم را به خود جلب كرده است ، بنابراين من جهان را بدون تو نمي بينم.

نه ، اين نام زندگي نيست ، زندگي بدون استدلال وجود با شما بي معني ترين كلمه هستي است. آيا دوام مي آورد و زنده مي ماند؟ استاد جان ، من و شما جلسات بي پايان با هم داشتيم ، قول هاي بي پايان براي با هم بودن و گفتن و فكر كردن ، تمام قدرت من حتي كوچكترين نقطه اين غم را تحمل نمي كند ، چگونه مي توانم غيبت شما را تمرين كنم؟ ملاقات ما نبود ، من و شما قرار بود در مدار جهان باشيم ، تصميم گرفته نشد كه شما سفر كنيد و من به خجالت شما نگاه كنم.

چراغ هاي خانه يكي يكي خاموش مي شوند ، شهر از حركت مي افتد و از هيچ كجا خارج مي شود.

ابوالقاسم برازجاني عنوان و صفتي نيست كه شايستگي يك جهان بوده و هست. امروز وقتي حضور اين علاقه مندان را در سفري امن و جاودانه رها مي كنيد ، بخشي از وجود آنها را با خود برده ايد و اين كمبود جز با حافظه و نام شما جبران نمي شود.

از اين پس تا پايان عمر ، ساعت ها منتظر خواهم ماند تا عدالت بار ديگر قدم هاي تعيين شده و عطر جان بخش حضور روحم را نوازش كند كه مي داند تو مي آيي ، زيرا حضور در اين خلاصه نمي شد جسم و روح جهان جنسيت حضور شما از شكل بدن و روح عبور كرده و به روح نفوذ كرده است ، بنابراين تا زماني كه روح در بدن وجود دارد ، شما نيز مانند هميشه دوست و همسايه هستيد.

فردا و پس فردا ، وقتي پا به سالن دادگاه مي گذارم ، چشم هاي اشك بارم را در جستجوي او پاك مي كنم ، تا هميشه گوشه اي از صحن مملو از نور و عطر مردانگي و دانش را ببينم و اين را بدانيد مثل هميشه محكم و محكم آنجا بايستيد. او ديد كه هم سن و سالان من مانند پروانه ها در اطراف معشوق شما پرواز مي كنند و توشه راه خود را از كمالات بي نهايت شما جمع آوري مي كنند ، و من هنوز روزهاي وجود شما را مي بينم ، اين روزها را بدون حضور شما مي بينم تا روزي كه دست سرنوشت حلقه اي از شادي را تشكيل مي دهد و با صلابت خود شركت كنيد.

دلم تنگ شده و دوباره اين قلب شكسته شكم آرزو است زيرا من سنگ مي شوم و دوباره اين سنگ صبور زندان آتش است

خداحافظ دوستان ، فرصتي كه بيهوده ماند ، دوستان فرياد زنمه ، آتش دودي از كنار ما گذشت

من اين ميزان درد و رنج ناشي از جدايي شما را تنها با آثار جاودانه شما كاهش مي دهم و به خودم افتخار مي كنم. من كمي مفتخر بودم كه هميشه براي آموزش و يادگيري شما مي خواستم. استاد جان ، خداحافظ ، ما به اميد ديدار ما دلتنگ شما خواهيم شد /
* شعر سياوش كسرايي / از خون سياوش

* وكيل